دانلود تحقیق با موضوع پني سيلين،
در قالب word و در 14 صفحه، قابل ویرایش.
بخشی از متن تحقیق:
پني سيلين كه جزﺀ داروهاي بتالاكتام مي باشد, در اواسط سال 1940 توسط فلمينگ كشف شد. تعداد آنتي بيوتيكهاي بتالاكتام روز به روز بطور فزاينده اي افزايش مي يابد. هم اكنون 46 آنتي بيوتيك بتالاكتام در ايالات متحده مورد تاييد قرار گرفته است. پني سيلين اگر در دوزهاي متوسط استفاده شود, عوارض سمي چنداني سواي آلرژي ندارد. در حقيقت سميت اصلي آنتي بيوتيكهاي بتالاكتام واكنشهاي آلرژيك است. اولين مورد آنافيلاكسي به پني سيلين در سال 1946 گزارش شد و اولين مرگ ناشي از حساسيت به پني سيلين در سال 1949 بوقوع پيوست.
واكنشهاي آلرژيك در 40-7 مورد از هر 1000 مورد افراد تحت درمان با پني سيلين ديده مي شود. واكنشهاي آنافيلاكتيك در 15-4 مورد در هر صد هزار و مرگ و مير ناشي از آنافيلاكسي به بتالاكتام در يك نفر در هر 100000-32000 مورد تحت درمان پني سيلين اتفاق مي افتد (واكنشهاي آنافيلاكتيك پني سيلين ناشايع هستند و در 2/0 درصد از 10000 رخ داده كه 001/0 درصد از صدهزار مورد منجر به مرگ مي گردد). مطالعات نشان داده اند كه بيش از نيمي از واكنشهاي دارويي آلرژيك در بيماران بستري مربوط به آنتي بيوتيكهاي بتالاكتام هستند. طيف وسيعي از واكنشهاي ناشي از آنتي بيوتيكهاي بتالاكتام گزارش شده است.
تقسيم بندي واكنشهاي آلرژيك:
1_ سيستم طبقه بندي ايمونوپاتولوژيك Gell & Coombs
2_ سيستم تقسيم بندي s’Levine براساس زمان شروع واكنش
3_ تقسيم بندي براساس تظاهرات باليني غالب
واكنشهاي ايديوپاتيك: بعضي از واكنشهاي آنتي بيوتيكهاي بتالاكتام پاتوژنز مشخصي ندارند و در تقسيم بندي Gell & coombs جاي نمي گيرند. اين واكنشها شامل كهير، اگزانتم ماكولوپاپولر، واكنشهاي حساسيت به نور، واكنشهاي ثابت دارويي[1] و درماتيت اكسفولياتيو هستند. شايعترين اين واكنشها، راشهاي ماكولوپاپولر هستند كه در 3-2 درصد موارد ديده مي شوند.
